okudum okudum,ağladım.yetmedi, zaman geçti tekrar tekrar okudum. hem çok akıcı hem çok hüzünlü bir kitap.
zeze diyor ki : "Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. acı insanın yüreğini paralayan, sırrını kimseye anlatmadan birlikte ölmesi gereken şeydi. kollarda, kafada en ufak güç bırakmayan yastıkta kafayı bir yandan öbürüne çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."
mangaratiba'nın cinayetini zeze'nin öğrendiği sayfaları ve son sözü ne zaman okusam gözlerimi yaşartır. ve eserin son cümlesi gerçekten manidardır.
"olup bitenleri çocuklara niçin anlatmalı?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder